ಎಂದು ನಿನ್ನ ನೋಡುವೆ?

ಸಿಣಕಲು ಮಳೆಯಲಿ,

        ಏಕಾಂತ ನಡಿಗೆಯಲಿ,

                ಜತೆಗೂಡಿ ನಡೆದವಳು ನೀನಲ್ಲವೇ?

ನೂರು ಚೆಲುವೆಯರ ಹಿಂಡು,

        ಎದುರಾಗಿ ಬಂದರೂ,

                ನೀನಿರದ ಆ ನೋಟ ಬರಿದಲ್ಲವೇ?

ಎಂದೋ ನೋಡಿದ ನೆನಪು,

        ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಸಿಗದ ನಿನ್ನ ರೂಪು,

                ನಿನ್ನ ಕಾಣುವ ಬಯಕೆ ಅಳಿಯುಲ್ಲವೇ?

ಮಾಯಾ ಜಿಂಕೆಯ ತೆರದಿ,

        ಕಂಡಂತೆ ನೀ ತೋರಿ,

                ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾದುದು ನ್ಯಾಯವೇ?

ಮನಸು ಮಾಡಿದೆನೆಂದರೆ,

        ಘಳಿಗೆಯಲೆದುರಾಗುವೆನು,

                ನಿನ್ನ ಹಂಬಲಿಸುವುದೇ ಹಿತವಲ್ಲವೇ?

– ವಿನಯ್ ಕುಮಾರ್. ವಿ

+161