ಕದ್ದು ತಂದ ಹೂವು ದೇವರಿಗೆ ಪ್ರಿಯವಂತೆ!

ಬೆಳಗ್ಗೆದ್ದ ಕೂಡಲೇ ಹಾಲು ಮತ್ತು ಪೇಪರ್ ಬಂದಿದೆಯಾ ನೋಡುವಾ ಅಂತ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು  ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಬಂದೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರು ನಮ್ಮನೆಯ ಗಿಡಗಳಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ತನಗೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಾ ಮುಂದೆ ನಡೆದರು. ನಾನೂ ಏನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ರಸ್ತೆಬದಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮನೆ ಇರುವುದರಿಂದ, ಮನೆಯ ಆವರಣ ಗೋಡೆಗೆ ತಾಗಿಕೊಂಡಿರುವ  ಗಿಡಗಳಿಂದ ಹೂವು ಕೀಳಲು ತುಂಬಾ ಸುಲಭವಿತ್ತು. ಮರುದಿನವೂ ಇದೇ ಪುನರಾವರ್ತನೆಯಾಯಿತು. ಕೇವಲ ಒಬ್ಬರಲ್ಲ, ಮೂರು ಜನ ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಹೂವು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದೆರಡು ಮನೆಗಳ ಗಿಡದಿಂದಲೂ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದನ್ನು ಕಂಡೆ. ಒಬ್ಬರಂತೂ, ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ದಾಸವಾಳದ ಗಿಡದಲ್ಲರಳಿದ  ಹತ್ತು-ಹದಿನೈದು ಹೂವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು ಹೂವು ಮಾತ್ರ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ಯುವುದನ್ನು ಕಂಡೆನು. ಹೂವು ಕೊಯ್ಯುವಾಗ ನಾಜೂಕು ಕೂಡಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಗಿಡದ ಗೆಲ್ಲು ಮುರಿಯುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಹೂಗಳನ್ನು ಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.  ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಹೂವುಗಳು ಹೇಗೆ ಮಾಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ನಿತ್ಯವೂ ಇದೇ ಪರಿಪಾಠ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ  ಒಬ್ಬರ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ “ನಮಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೂವು ಉಳಿಸಿ, ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ಬೇಕಾಗ್ತದೆ”. ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದರೂ ಕೇಳಿಸದಂತೆ ಮುಂದೆ ನಡೆದರು. ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲೂ ಪರಿಸ್ಠಿತಿಯೇನೂ ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಐದಾರು ಮನೆ ಆಚೆಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂಪಿಗೆ ಗಿಡವಿದೆ. ಅದರ ಟೊಂಗೆಗಳು ದಾರಿ ಬದಿಗೆ ಚಾಚಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆ ಮನೆಯಾಕೆಯೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು “ದಾರಿ ಬದಿಗೆ ಚಾಚಿಕೊಂಡ ಟೊಂಗೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವುಗಳು ನಮಗೆ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಟೊಂಗೆ ಎಳೆದು, ಬೇಕಾದ್ರೆ ಗೆಲ್ಲು ಮುರಿದಾದ್ರೂ ಹೂಗಳನ್ನು ಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವು ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ”. ನನ್ನ ಇನ್ನೊಬ್ರು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯ ಅನುಭವವೂ ಇದೇ ತೆರನಾದದ್ದು “ನಂಗೆ ಜಾಜಿಹೂವು ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ, ಆದ್ರೆ ಸಂಜೆ ಮನೆ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ದಾರಿಹೋಕರು ಜಾಜಿ ಹೂವಿನ ಮೊಗ್ಗುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ದು ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಜಾಗ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಮನೆಯೆದುರೇ ಗಿಡ ನೆಡಬೇಕಾಯ್ತು. ಅದೂ ಬೇರೆ ರಸ್ತೆಬದಿಗೆ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡಿದೆ. ಕೊಯ್ಯುವವರಿಗೆ ಸುಲಭ ಆಯ್ತು”. ಇಂತಹದೇ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದವರು ಹಲವರು. ವಿಷಯ ಸಣ್ಣದೇ ಆದ್ರೂ, ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದಂತಹ ವಿಷಯವೇ.

ಮನುಷ್ಯರೇಕೆ ಹೀಗೆ ಸ್ವಾರ್ಥಿಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ? ನೀರು, ಗೊಬ್ಬರ ಹಾಕಿ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸಿದವರಿಗೂ ಹೂವುಗಳು ಬೇಕೆಂಬ ಕನಿಷ್ಟ ಜ್ಞಾನವೂ ಇಲ್ಲವೇ? ದೇವರಂತೂ “ಬೇರೆಯವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕದ್ದು ತಂದು ನನಗರ್ಪಿಸಿ” ಅಂತ ಹೇಳಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಉದ್ಯೋಗ ನಿಮಿತ್ತ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಕೆಲವರಿಗೆ ಹೂಗಿಡಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯಲು ಅಷ್ಟೊಂದು ಆಸಕ್ತಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಹು ಅಂತಸ್ತಿನ ವಸತಿ ಸಮುಚ್ಚಯಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸವಿರುವವರಿಗೆ ಹೂಗಿಡಗಳನ್ನು ನೆಡಲು ಜಾಗವಿಲ್ಲ. ದಿನಾಲೂ ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಹೂವು ತರಲು ಮನಸ್ಸಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಪೂಜೆಗೆ ಹೂವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಸುಲಭೋಪಾಯವೇ ಬೇರೆಯವರ ಮನೆಯ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಲಪಟಾಯಿಸುವುದು. “ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ಜಾಸ್ತಿ ಹೂವೇನೂ ಬೇಡ. ಹೇಗೂ ಬೆಳಗಿನ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗಲಿಕ್ಕಿದೆ/ಹಾಲು ಮತ್ತು ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ತರಲೆಂದು ಪಕ್ಕದ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಲಿಕ್ಕಿದೆ. ಆಗ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೂಗಳು ಕಾಣಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಕೊಯ್ದುಕೊಂಡರಾಯ್ತು” ಎನ್ನುವ ಸರಳ ಯೋಚನೆ ಕೆಲವರದು. ಇಂತಹವರಿಗೆ ಹೂಕಳ್ಳರು ಅಂದರೆ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ.

ಹಸಿರೇ ಉಸಿರು ಎಂದು ನಂಬುವವರ ಮನೆಯ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಕೈತೋಟ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಂತಹವರಿಗೆ,      ತರಹೇವಾರಿ ಹೂವಿನ/ಹಣ್ಣಿನ ಗಿಡಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟು, ಪೋಷಿಸುವುದು ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಗಿಡದ ಒಡಲ ತುಂಬಾ ಹೂವುಗಳರಳಿದಾಗ ನೋಡಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾರೆ.  ಎಷ್ಟೋ ಜನರಿಗೆ ಇದರಿಂದ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಶಾಂತಿ, ಸಮಾಧಾನ ಮತ್ತು ಖುಷಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರಂತೂ, ಗುಲಾಬಿಯಂತಹ ಹೂವುಗಳನ್ನು “ತಲೆಗೆ ಮುಡಿದರೆ ಒಂದೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಬಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ” ಎಂದು ಗಿಡದಲ್ಲಿಯೇ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇಂತಹವರ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಿದ ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬರು ಅಲವತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು “ಗಿಡದಲ್ಲಿರಲಿ ಅಂತ ಗುಲಾಬಿ ಕೊಯ್ಯಲಿಲ್ಲ. ಸಂಜೆ ಹೋಗಿ ನೋಡುವಾಗ ಗಿಡ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ. ತುಂಬಾ ಬೇಸರ ಆಯ್ತು”.

ಸಂಜೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಾಕೆಯ ಜೊತೆ “ಹೂ ಕಳ್ಳರ” ಬಗ್ಗೆ  ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಆಕೆಯ ಗಂಡ ಹೇಳಿದ ಮಾತು ತಮಾಷೆಯಾಗಿತ್ತು “ಹೂವುಗಳನ್ನು ತಾನೇ ಅವರು ಕೊಂಡು ಹೋದದ್ದು? ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿರೋ ಚಿನ್ನವನ್ನಲ್ಲ ತಾನೇ!. ಅವರು ಮಾಡಿದ ದೇವರ ಪೂಜೆಯ ಪುಣ್ಯದಲ್ಲಿ ನಿಮಗೂ  ಸಣ್ಣ ಪಾಲು ಸಿಗುತ್ತದೆ”. ಅವರ ಧನಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಗೆ ತಲೆದೂಗಲೇಬೇಕಾಯ್ತು. “ಕದ್ದು ತಂದ ಹೂವು ದೇವರಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಅಂತೆ. ಅದಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಬೇರೆಯವರ ಮನೆಯಿಂದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ಯುತ್ತೇವೆ!” ಅಂತ ದೇವರ ಕಡೆಗೆ ಬೆರಳು ತೋರಿಸಿ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ “ಹೂಕಳ್ಳರು” ಸಹಾ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇದ್ದಾರೆ.

ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹೂಕಳ್ಳರಿಗೊಂದು ಕಿವಿಮಾತು. “ನಿಮ್ಮ ಅಭ್ಯಂತರ ಇಲ್ಲದಿದ್ರೆ ನಾನು ಒಂದೆರಡು ಹೂವುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ?” ಎಂದು ಹೂಗಿಡಗಳ ಯಜಮಾನರಲ್ಲಿ ವಿನಯದಿಂದ ಕೇಳಿದರೆ ಬಹುಶಃ ಯಾರೂ ಬೇಡ ಅನ್ನಲಾರರು. ಕೇಳಿ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ದರೆ, ಅಪರಾಧಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ ಕಾಡುವುದಿಲ್ಲ. “ಹೂಕಳ್ಳರು” ಎಂದು ಯಾರೂ ಬೆರಳು ತೋರಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ.

-ಡಾ.ಕೃಷ್ಣಪ್ರಭಾ, ಮಂಗಳೂರು

+34