ಭಗವದ್ಗೀತಾ ಸಂದೇಶ

ಸತ್ತ್ವ,ರಜಸ್ಸು, ತಮಸ್ಸು ಇವು ಮೂರು ಒಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಸಾತ್ವಿಕ ಅಲ್ಲದ್ದು ಎಂದರೆ ರಜಸ್ಸು ಮತ್ತು ತಮಸ್ಸು. ಜಗತ್ತಿನ ಆಗು-ಹೋಗುಗಳಿಗೆ ಅಥವಾ ಜಗತ್ತಿನ ಜಗಳಕ್ಕೆ, ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಭೇದ ಮೂಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಮೂರನೆಯವನ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆಯಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಜಗತ್ತಿನ ನಿರಂತರತೆಗೆ, ಚಲನವಲನ ರೂಪದ ವ್ಯಾಪಾರ ನಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಮೂಲಭೂತವಾದದ್ದು ಈ ತ್ರಿಗುಣಗಳು.

ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ತ್ರಿಗುಣಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಅನ್ಯೋನ್ಯ ಘರ್ಷಣೆಗೆ ಕಾರಣಳು “ಪ್ರಕೃತಿ”. ಈ ಪ್ರಕಾರ ವಿಷಮ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, “ನಾನು ಈ ಜಗಳವನ್ನು ಸೃಷ್ಠಿಸಿದ್ದೇನೆ ; ಅದನ್ನು ಮೀರುವ ಶಕ್ತಿ ನಿನಗಿದ್ದರೆ ಮೀರು” ನೋಡೋಣ ಎಂಬುದು ಪ್ರಕೃತಿ ನಮಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಪಂಥಾಹ್ವಾನ.

“ತ್ರಿಭಿರ್ಗುಣಮಯೈರ್ಭಾವೈಃ
ಏಭಿಃ ಸರ್ವಮಿದಂ ಜಗತ್ I
ಮೋಹಿತಂ ನಾಭಿ ಜಾನಾತಿ 
ಮಾಮೇಭ್ಯಃ ಪರಮವ್ಯಯಮ್II”

“ದೈವೀ ಹ್ಯೇಷಾ ಗುಣಮಯೀ
ಮಮ ಮಾಯಾ ದುರತ್ಯಯಾI
ಮಾ ಮೇವ ಯೇ ಪ್ರಪದ್ಯಂತೇ
ಮಾಯಾ ಮೇತಾಂ ತರಂತಿತೇII “

ಶ್ಲೋಕಾರ್ಥ: ತ್ರಿಗುಣಗಳಾದ ಸತ್ವ ,ರಜಸ್ಸು ಮತ್ತು ತಮಸ್ಸು ಎಂಬ ಮೂರು ವಿಕಾರಗಳಿಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿ ಭ್ರಮೆಗೊಳಗಾಗಿರುವ ಜನರು ಪ್ರಕೃತಿಗಿಂತ ವಿಲಕ್ಷಣ ವಾದ ನನ್ನ ಅವ್ಯಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಅರಿಯಲಾರರು; ಮತ್ತು

ತ್ರಿಗುಣ ರೂಪಿಯಾದ ನನ್ನ ಈ ದೈವೀ ಮಾಯೆಯನ್ನು ದಾಟುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ನನಗೆ ಶರಣಾಗತರಾದವರು ಮಾತ್ರ ಈ ಮಾಯೆಯನ್ನು ದಾಟಬಲ್ಲರು.  

“ಮಾಯೆ” ಎಂಬುದು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಅಂಶ . ಅರೆ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ದಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹಗ್ಗವು ಹಾವಿನಂತೆ ಕಾಣಿಸುವುದು. ಅದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಭ್ರಮೆ ಅಥವಾ ಮಾಯೆ. ಮಾಯೆ ಸುಳ್ಳು ಅಲ್ಲ; ನಿಜವೂ ಅಲ್ಲ; ಆದರೂ ಒಂದು ಸುಳ್ಳನ್ನು ಸತ್ಯವೆಂದು ನಾವು ಭಾವಿಸಿ ಭಯಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದೇ ಮಾಯೆ. 

“ಪ್ರಕೃತಿ”ಯ ಶಕ್ತಿಗಳಲ್ಲೊಂದಾದ “ಜೀವ”ನಿಗೂ “ಪರಮಾತ್ಮ”ನಿಗೂ ಇರುವ ತಾತ್ವಿಕ ಸಂಬಂಧ ಕಾಣದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಮಾಯೆಯು ಬುದ್ಧಿಗೆ ಮಂಕುಬಡಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಮಾಯೆಯ ಪೊರೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ನಾವು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ನೆಲೆಸಿರುವ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಕಾಣಲಾರೆವು. ಅಷ್ಟು ಪ್ರಬಲ ವಾದ ಮಾಯೆಯನ್ನು ಮೀರಿ ನಡೆದರೆ “ಜೀವ” ಮತ್ತು “ಆತ್ಮ”ದ ಸಂಬಂಧದ ಅರಿವು ನಮಗಾಗುವುದು. ಹೀಗೆ ಮಾಯೆಯು ತತ್ತ್ವಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅರಿಯುವಲ್ಲಿ ಇರುವ ಮಹಾ ಪ್ರತಿಬಂಧಕವಾಗಿದೆ.

-ವನಿತಾ ಪ್ರಸಾದ್ ಪಟ್ಟಾಜೆ, ತುಮಕೂರು