ಬಾಳ ಇಳಿಸಂಜೆ

ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಿರಿಯರು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಬಂದವರೇ ಆಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರು ಪ್ರತಿಯೊಂದರಲ್ಲೂ ಹಿಡಿತ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಬಹಳಷ್ಟು ಸಲ ನಮಗೆ, ಇವತ್ತಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಇಷ್ಟ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಕೈತುಂಬ ಸಂಬಳ ಬರುವ ಕೆಲಸವಿರುತ್ತದೆ. ಖರ್ಚು ಅಷ್ಟೇ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಹಿಂದೆಮುಂದೆ ನೋಡದೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಇಂತಹ ಪರಿಸರ ಇರುವಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಿರಿಯರ ಗೊಣಗಾಟ, ಅಸಹನೆಯನ್ನು ಹೊರಹಾಕುವಿಕೆ ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಜಾಸ್ತಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದೆ ಸಾಗುವಂತಹ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ಒಡಕೂ ಮೂಡದೆ ಸಂಸಾರ ರಥ ಒಗ್ಗಟ್ಟಿನೊಂದಿಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಸಹನೆ ಇಲ್ಲದವರಲ್ಲಿ ಇದುವೇ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಬಾಳುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ ಅನ್ನುವ ಭಾವ ಮೂಡಿ ಹಿರಿಯರು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮ ಅಥವಾ ಬೇರೆಯೇ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂಟಿ ಗಳಂತೆ ಬದುಕುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಹಿರಿಯರನ್ನು ಒಂಟಿಯಾಗಿಸುವುದು ಮಾನವೀಯತೆ ಅಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರ ಸ್ವ ಇಚ್ಛೆ, ಹಠದಿಂದಲೇ ಎಲ್ಲರಿಂದ ದೂರವಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಹಿರಿಯರು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಅವರ ಕೃತ್ಯಗಳನ್ನು “ವಯಸ್ಸು” ಅನ್ನುವ ಮಾನದಂಡ ಅಳೆಯುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಜಗತ್ತು ಅದನ್ನೇ ಪುಷ್ಟೀಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಪಾಪ ವಯಸ್ಸಾದವರು ಅನ್ನುವ ಅನುಕಂಪ ಅವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ, ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಕ್ಕಳು ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿ ಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಎಂತಹ ಕೆಟ್ಟ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದ್ದರೂ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದೇ ಜಾಣತನ. ಮಕ್ಕಳು ಇವತ್ತು ಹಿರಿಯರೊಂದಿಗೆ ಎದುರಿಸುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನಾಳಿನ ಪಾಠಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅವರು ಅವರ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಹೇಗಿರಬೇಕು ಅನ್ನೋದನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರಿಂದ ಕಲಿತ ಪಾಠವನ್ನು ನಾವು ಬದುಕಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು  ಸಹನೆ, ತಾಳ್ಮೆ, ಒಳ್ಳೆಯತನಗಳನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ವಯಸ್ಸಾದ ಮೇಲೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಅನ್ನುವ ಸೂತ್ರ ಒಂದೇ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸಂಸಾರವನ್ನು ಸುಂದರವಾಗಿಸುವ ಸಾಧನ. ಅದು ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮನಗಳೆರಡೂ ಛಿದ್ರ ಛಿದ್ರ.