ಇದೇನಾ ಸಭ್ಯತೆ? ಇದೇನಾ ಸಂಸ್ಕೃತಿ?

ಅದೊಂದು ದಿನ, ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ರಾತ್ರಿ1000 ಗಂಟೆಗೆ ಹೊರಡುವ ಬಸ್ಸನ್ನೇರಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾವಂತ/ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥರಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಎಳೆಯ ವಯಸ್ಸಿನ ದಂಪತಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಬಸ್ಸು ಚಲಿಸಲಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಅವರು ಊಟ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧರಾದರು. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ವಾಹನಗಳು ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಗಮನಿಸದವರಂತೆ ಕಿಟಿಕಿ ತೆರೆದು ಕೈ ತೊಳೆದರು. ಆಮೇಲೆ ಅಡಿಕೆಹಾಳೆಯ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನೂ ತೊಳೆದು ನೀರನ್ನು ಹೊರಗೆಸೆದರು. ತಾವು ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ ತಂದಿದ್ದ ಊಟವನ್ನು ತಟ್ಟೆಗೆ ಸುರಿದು ಉಂಡರು. ಪುನ: ಕಿಟಿಕಿಯ ಮೂಲಕ ಕೈತೊಳೆದರು. ಒಂದಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನೂ ಹೊರಗೆಸೆದರು. ಕಿಟಿಕಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಎಳೆಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಬೈಕ್ ಸವಾರರೊಬ್ಬರ ತೀರಾ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಆ ತಟ್ಟೆಗಳು ಬಿದ್ದದ್ದು ಕಾಣಿಸಿತು. ಆತನಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಕಿರಿಕಿರಿಯಾಗಿ ಬಸ್ಸಿನ ಬದಿಗೆ ಕೈಯಿಂದ ಹೊಡೆದು, ಬಸ್ಸನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದುದೂ ಕಂಡಿತು.

ಈಗ ನಾನು ನಿಜ ಹೇಳಲೇ ಎಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಪುನ: ಮಾತನಾಡಿದ ಆತ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಸೀಟಿನವರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ‘ ಐ ಹಾಡ್ ಸೀನ್ ಯು ಮೇಡಂ…ಇದೇ ಸೀಟ್ ನಿಂದ ಎಸೆದದ್ದು…ಆಗ ಕರ್ಟನ್ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ…ಈಗ ಹಾಕಿದ್ದೀರ, ಯಾಕೆ? ….ನನಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಕೆಲ್ಸ ಇದೆ..ಅಟ್ ಲೀಸ್ಟ್ ನೀವು ಒಂದು ಸಾರಿ ಅಂದಿದ್ರೆ ನಾನು ಬಸ್ ಒಳಗೆ ಬರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ….ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಬಸ್ ಮೂವಿಂಗ್ ನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಕಸ ಹಾಕ್ಬೇಡಿ’ ಅಂತ ಸಂಭಾವಿತವಾದೆ, ದೃಢ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರು. ಅದುವರೆಗೂ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಪತಿ ‘ಸಾರಿ.. ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ಲ..’ ಅಂದರು. ಇಷ್ಟಾದ ಮೇಲೆಯೂ ಆಕೆ ಮಾತ್ರ ಸಾರಿ ಅನ್ನಲಿಲ್ಲ. ಬಸ್ ನ ನಿರ್ವಾಹಕರು ಕೂಡಾ ‘ಕಸ ಹಾಕೋಕೆ ಅಂತಾನೆ ಇಲ್ಲಿ ಸೀಟ್ ನಲ್ಲಿ ಪೌಚ್ ಇದೆಯಲ್ಲಾ.. ಹೊರಗೆ ಎಸಿಬೇಡಿ’ ಅಂತ ದನಿಗೂಡಿಸಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆ ವಿಷಯ ಮುಕ್ತಾಯವಾಯಿತು.