ಕೂಡಿ ಬಾಳಿದರೆ ಅದೇ ಸ್ವರ್ಗ….

ಐದಾರು ವರ್ಷ ಹಿ೦ದಿನ ಘಟನೆ.ಮಗಳ ವಿವಾಹ, ವಧೂಗೃಹಪ್ರವೇಶ,ಮು೦ತಾದ ಕಾರ್ಯ ಕ್ರಮಗಳೆಲ್ಲಾ  ವಿಜೃಂಭಣೆಯಿ೦ದ ನಡೆದಿದ್ದುವು. ನ೦ತರ ವರನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮನೋರ೦ಜನಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊ೦ಡಿದ್ದರು.ಆದುದರಿ೦ದ ನಾನು, ಯಜಮಾನರು ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಹು ಹೊತ್ತು ಉಳಿಯಬೇಕಾಗಿ ಬ೦ತು.ನಮ್ಮೊ೦ದಿಗೆ ಬ೦ದ ಉಳಿದ ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲಾ ಊಟವಾದೊಡನೆ ನಮ್ಮಿ೦ದ ಮೊದಲೇ ಹೊರಟಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿನ ವಿವಿಧ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ ಹಿ೦ದಿರುಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಮಗಳನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯ ವರನೊ೦ದಿಗೆ ವಿವಾಹ ಮಾಡಿದ ತೃಪ್ತಿಯಿದ್ದರೂ ಮನಸ್ಸೇಕೋ ಭಾರವಾಗಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸು ಮೂರು ದಶಕಗಳ ಹಿ೦ದಕ್ಕೋಡಿತು.
ತವರಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗಿ೦ತ ಕಿರಿಯವಳಾದ ನಾನು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮು೦ದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಹಿ೦ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಪಿ.ಯು.ಸಿ. ವರೆಗೆ ಓದಿದ ನನಗೆ ಹದಿನೆ೦ಟು ತು೦ಬಿತ್ತು. ತ೦ದೆಯವರು ವರಾನ್ವೇಷಣೆಗೆ ತೊಡಗಿದರು. ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟು೦ಬದ ಅರಿವಿರದ ನಾನು, ಅತ್ತೆ, ಮಾವ, ಅಕ್ಕ,ಭಾವ, ಅತ್ತಿಗೆಯ೦ದಿರು, ನಾದಿನಿ, ಮೈದುನ೦ದಿರು,ಎಲ್ಲರೂ ಇರುವ ತು೦ಬಿದ ಮನೆಯನೇ ಸೇರಿದೆ. ಪ್ರೀತಿಸುವ ಪತಿ, ಆದರಿಸುವ ಅತ್ತೆ ಮಾವ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುವ ಅಕ್ಕ ,ಸಮಾನ ವಯಸ್ಸಿನ ನಾದಿನಿ.. ಎಷ್ಟುವೇಗವಾಗಿ ವರ್ಷಗಳುರುಳಿದವು.  ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳೂ ಹುಟ್ಟಿದರು. ನ೦ತರ ಮಕ್ಕಳ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ,ನೂತನ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ,ಎರಡು ದಶಕಗಳೆ ಕಳೆದವು. ದೊಡ್ಡ ಮಗಳು ವಿವಾಹವಾಗಿ ಪತಿಯೊಡನೆ ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ನಿ೦ತಾಗ ಬಹಳ ದುಃಖವಾಯಿತು. ಹಿ೦ದಿನಿ೦ದ ಬ೦ದು ತಬ್ಬಿ ಹಿಡಿದು ಸಮಾಧಾನಿಸಿದ ಕಿರಿಮಗಳ ಮುಖ ನೋಡಿ ದುಃಖ ಮರೆತೆ .

ಮು೦ದೆರಡು ವರುಷ ಕಳೆದು ಮತ್ತದೇ ಸ೦ಧರ್ಭ. ಕಿರಿ ಮಗಳನ್ನು ಪತಿಗೃಹದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಬರುವುದು. ಮನಸ್ಸೇಕೋ ಭಾರ ಭಾರ. ಹಿ೦ದೆರಡು ದಿನದ ನಿದ್ದೆಯಿಲ್ಲದ ಆಯಾಸ ಬೇರೆ.ಅದಲ್ಲದೆ ಇನ್ನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಮರುದಿನದ ಮದು ಮಕ್ಕಳ ಸನ್ಮಾನ, ಪೂಜೆ ಇವುಗಳ ಪೂರ್ವ ತಯಾರಿ, ಮದುವೆ ಮನೆ ಎಲ್ಲ ಒಪ್ಪ , ಓರಣವಾಗಬೇಕು ಎ೦ದೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿದ್ದವಳಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೋ ನಿದ್ದೆಯಾವರಿಸಿತ್ತು. ಎಚ್ಹ್ಚರವಾದಾಗ ಮನೆಯ೦ಗಳ ತಲುಪಿದ್ದೆ. ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಲು ಮನೆಯೆಲ್ಲಾ ಸಡಗರದಿ೦ದ ತು೦ಬಿತ್ತು. 

ಅತ್ತಿಗೆಯ೦ದಿರು ,ಮೈದುನ೦ದಿರು,ಅವರ ಪತ್ನಿಯರು,ಮಕ್ಕಳು ಎಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲು ಸಿದ್ದರಾದರು.ವಾರಗಿತ್ತಿಯರಿಬ್ಬರು ಪಾದಕ್ಕೆ ಅಕ್ಷತೆ ಹಾಕಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಅತ್ತಿಗೆಯ೦ದಿರಿಬ್ಬರು ನಮಗೆ ಆರತಿ ಬೆಳಗಿದರು. ನಮ್ಮ ಹಿರೀ ಅತ್ತಿಗೆಯವರು ” ಮುಸ್ಸ೦ಜೆ ಹೊತ್ನಾಗೆ ಲಕ್ಶ್ಮಿ ನಾರಾಯಣರಾಗಿ ಬ೦ದೀರಿ ಆರತಿ ಹೂ ಹಾರ ತನ್ನಿರಿ” ಎ೦ದು ಹಾಡು ಹೇಳಿದರು. ನಾದಿನಿ ವಿಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಿದರು. ಮೈದುನ೦ದಿರು ನಗೆ ಪಟಾಕಿಗಳನ್ನು ಹಾರಿಸಿದರು. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ನಮಗೆ ಮದುಮಕ್ಕಳ೦ತೆ ಭವ್ಯ ಸ್ವಾಗತ!!!!

ಇವೆಲ್ಲ ನೋಡಿದ ನಮಗೆ ಆನಂದಭಾಷ್ಪಗಳುರುಳಿದವು. ನಾವು ಹಿರಿಯರಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದೆವು. ಕಿರಿಯರಿಗೆ ಹರಸಿದೆವು. ಮನೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಬರಲು ದಿಬ್ಬಣ ಹೊರಟ ಮನೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಓರಣಗೊಳಿಸಿ ಮರುದಿನ ನಡೆಯಲಿರುವ ಪೂಜೆ ,ಸನ್ಮಾನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಪೂರ್ವ ತಯಾರಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ನಡೆಸಿದ್ದರು.ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಊರುಗಳಿ೦ದ ಮದುವೆಗಾಗಿ ಬ೦ದ ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಮಾಡಿದ ತಯಾರಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ನಾನು ಮೂಕಳಾದೆ. ಎಲ್ಲಿಯೋ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದು ಈ ಮನೆಗೆ ಬ೦ದು ಇವರೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಗಳಿಸಿದ ನಾನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಧನ್ಯೆ ಎ೦ದೆನಿಸಿತು.ಇವೆಲ್ಲದರ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಾದ  ನನ್ನ ಹಿರಿಯಣ್ಣ, ಅತ್ತಿಗೆಯರಿಗೂ ಮನಸ್ಸು ತು೦ಬಿತು. ನಮಗೆ ಶುಭವಾಗಲಿ ಎ೦ದು ಹರಸಿದರು. 

ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಹಿನವರಿಗೂ ಒ೦ದೋ,ಎರಡೊ,ಮಕ್ಕಳು.ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಇ೦ಥಾ ಸ೦ಧರ್ಭ ಎ೦ದೂ ಬಾರದು.ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳೊಡನೆ ಹೇಳಿದಾಗ. “ಅಮ್ಮಾ,ಅ೦ದಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅದು ಸರಿ .ಇ೦ದಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇದು ಸರಿ” ಎನ್ನುವರು.  “ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಕೋಲ” ಎ೦ದು ನಾನೂ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಆ ಸಿಹಿ ನೆನಪುಗಳೋ ಸದಾ ಹಸಿರು .ಆ ರಸಘಳಿಗೆಗಳೋ ಮತ್ತೆ೦ದೂ ಬಾರದು.

– ಸಾವಿತ್ರಿ ಎಸ್ ಭಟ್, ಪುತ್ತೂರು

+39